مشاهده چمن مصنوعی نواری ۱۰ سانتی قدیمی تر از دایناسورها در ماداگاسکار

اولین استادیوم حرفه ای فوتبال کانادا که از چمن مصنوعی نواری ۱۰ سانتی استفاده کرد، استادیوم امپایر در ونکوور، بریتیش کلمبیا بود، که در آن زمان میزبان لیگ فوتبال کانادا BC Lions بود که در سال 1970 3M TartanTurf را نصب کرد.

امروزه، هشت استادیوم از 9 استادیوم در CFL در حال حاضر از چمن مصنوعی استفاده می کنند. ، عمدتاً به دلیل شرایط آب و هوایی سخت در نیمه دوم فصل.

تنها موردی که ندارد، BMO Field در تورنتو است، که در ابتدا یک زمین مصنوعی داشت و از سال 2016 توسط Argonauts تورنتو CFL به اشتراک گذاشته شده است (با این حال، بخشی از مناطق انتهایی در آن استادیوم با چمن مصنوعی پوشیده شده است).

اولین استادیومی که از سطح نسل بعدی استفاده کرد، استادیوم فرانک کلر اتاوا (در حال حاضر استادیوم تی دی پلیس) بود که در سال 2002 اتاوا رنگیدز از آن استفاده کردند.

زمین تیلور ساسکاچوان راگریدرز تنها مکان اصلی ورزش حرفه ای در آمریکای شمالی بود. برای استفاده از سطح بازی مصنوعی نسل دوم، Omniturf، که از سال 1988 تا 2000 مورد استفاده قرار گرفت، پس از آن AstroTurf از سال 2000 تا 2007 و FieldTurf از سال 2007 تا بسته شدن آن در سال 2016 استفاده شد.

معرفی سطوح مصنوعی به طور قابل توجهی ورزش هاکی روی چمن را تغییر داده است. از زمان معرفی در دهه 1970، مسابقات در کشورهای غربی در حال حاضر بیشتر بر روی سطوح مصنوعی انجام می شود.

این امر سرعت بازی را به میزان قابل توجهی افزایش داده و شکل چوب هاکی را تغییر داده است تا امکان استفاده از تکنیک های مختلف مانند به دام انداختن چوب معکوس و ضربه زدن را فراهم کند.

چمن مصنوعی هاکی روی چمن با چمن مصنوعی برای سایر ورزش ها متفاوت است، زیرا سعی نمی کند “احساس چمن” را تولید کند، زیرا از الیاف کوتاه تر ساخته شده است.

این ساختار الیاف کوتاه تر باعث می شود تا بهبود سرعت حاصل از چمن های مصنوعی قبلی حفظ شود. با این حال، این پیشرفت در بازی برای بسیاری از جوامع محلی که اغلب نمی توانند دو زمین مصنوعی بسازند، مشکل ساز است: یکی برای هاکی روی چمن و دیگری برای ورزش های دیگر.

فدراسیون بین المللی هاکی و تولیدکنندگان در حال انجام تحقیقات هستند تا زمین های جدیدی تولید کنند که برای انواع ورزش ها مناسب باشد.