زغال چوب چوبی است که به ابتدایی ترین شکل خود یعنی کربن تبدیل شده است. این امر با پختن چوب در محیطی کم اکسیژن با دمای بسیار بالا برای چند روز اتفاق می افتد.
فقدان سطح اکسیژن کافی در زغال سکه ای عمده از احتراق جلوگیری می کند، اما ترکیبات فرار و مواد آلی مانند آب، متان، هیدروژن و قطران را می سوزاند. وقتی مواد آلی حذف می شود، زغال چوب یا زغال سنگ همان چیزی است که باقی می ماند.
این فرآیند به حدود 30000 سال قبل برمی گردد و امروزه هنوز هم مورد استفاده قرار می گیرد زیرا در ساده ترین شکل آن، زغال چوب به طور ثابت، داغ، تمیزتر و یکنواخت تر از چوب می سوزد.
زغال چوب را می توان از هر گونه چوبی تهیه کرد، اما توسکا، بلوط و افرا رایج ترین هستند و به عنوان چوب سخت یا “زغال چوبی” طبقه بندی می شوند.
نکته منفی این است که بسته بندی آنها می تواند کاملاً چالش برانگیز باشد، زیرا شکل ها همیشه نامنظم هستند و در نتیجه یک تجربه پیچیده تری از نور دودکش ایجاد می شود، توده های بزرگتر زغال نیز می توانند حاوی قطعاتی از ناخالصی ها باشند که در طول فرآیند تولید از بین نرفتند. در نهایت، این می تواند منجر به ترک خوردن، جرقه و دود بیش از حد شود.
بریکت زغالی: بریکت از قرن نوزدهم وجود داشته است. به لطف دسترسی آسان، قابلیت اطمینان ثابت و سرعت سوختن آهسته آنها، بریکت های زغالی محبوب ترین انتخاب برای کباب پزها هستند.
این نوع زغال چوب از فشرده کردن ضایعات چوب و خاک اره به یکدیگر توسط چسب هایی مانند نشاسته ذرت تولید می شود. بسته به نام تجاری بریکتی که برای خرید انتخاب می کنید، ممکن است متوجه شوید که افزودنی های دیگری نیز در آن گنجانده شده است در برخی موارد، این می تواند شامل سنگ آهک باشد که برای اطمینان از تبدیل شدن خاکستر به رنگ سفید بسیار مناسب برای نشان دادن آمادگی برای پخت و بوراکس استفاده می شود، که زغال چوب را امکان پذیر می کند.
در حین ساخت راحت تر از قالب خارج شود. با این حال، امروزه گزینه‌های 100% طبیعی در بازار موجود است، و اکثر برندها باید استانداردهای کنترل کیفیت دقیق را رعایت کنند و اطمینان حاصل کنند که بریکت‌های زغال چوب آنها بیشتر از چوب سخت است تا نرم.
